Σήμερα στην εκδήλωση μουσικών ήταν εξαιρετικά και με πολλή ζέστη…αρκετοί συνθέτες ήταν εκεί…ανάμεσα τους και ένα παιδί 5 ετών…με κοιτούσε πολύ σοβαρό…εγώ του έκανα διάφορες γκριμάτσες σαν γνήσιος τσαρλατάνος που είμαι…οι άνθρωποι που με κάλεσαν άρχισαν να μου μιλούν για τον μικρό..
Μαζί τους καθόταν και η εντυπωσιακή μαμά του… μου είπαν είναι παιδί φαινόμενο, ότι έπαιζε πιάνο σαν μεγάλος συνθέτης και έλυνε εξισώσεις σαν σπουδαίος μαθηματικός…εντυπωσιασμένος λέω:
-Τι μου λέτε;
- Είναι φτιαγμένο έτσι από την φύση του, μου λέει η υπεργυναικάρα μαμά του.
Γέλασα τόσο δυνατά που γύρισε όλη η αίθουσα και με κοίταξε (επιτέλους).
Η μαμά του με ρώτησε πού βρίσκω το αστείο.
Άρχισα να κυνηγάω το παιδάκι μέσα στην αίθουσα…παίξαμε κυνηγητό…μάλιστα, μου πέταξε και μια χούφτα κεράσια στα μούτρα το αρχιδάκι… γέλασε τόσο δυνατά με τα κεράσια, όταν τα έφαγα στα μούτρα, που νόμιζα ότι έπαθε νευρικό κλονισμό…συνέχεια γελούσε…μάλλον, επειδή ήταν έτσι φτιαγμένο από την φύση του.
(Αυτό το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι του Yosebu. Έχω ανεβάσει αρκετά κείμενα του Yosebu και πάντα θα βρεθούν κάποιοι να μου γράψουν πως εγώ είμαι ο Yosebu – μου γράφουν μάλιστα και παρατηρήσεις για τα κείμενα. Μεγάλωσα αλλά συνεχίζει να με εντυπωσιάζει η ανθρώπινη βλακεία. Ειδικά των ανθρώπων που κάθονται και σου γράφουν κατεβατά με ανοησίες αλλά δεν τους περνάει καν από το μυαλό να κάνουν ένα google search για να διαπιστώσουν -μέσα σε δυο δευτερόλεπτα- πως ο Yosebu είναι ένας γνωστός Έλληνας μουσικός. Και πολύ έξυπνος.)
πιτσιρίκος | Το παιδί (από το ημερολόγιο του Yosebu)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου