37 χρόνια μετά, τι;

Θυμάμαι που σαν σήμερα 37 χρόνια πριν, είμασταν με την οικογένειά μου διακοπές στην όμορφη Σκύρο. Δεν είχαν περάσει παρά κάποιες μέρες και η είδηση τιυ πραξικοπήματος στην Κύπρο και μετά της εισβολής του Αττίλα, έφεραν απότομο τέλος, στις ωραίες παιδικές μου εικόνες.

Φύγαμε με χίλιες δυσκολίες από το νησί, με φορτηγό πλοίο, 2 γυναίκες και 3 κουτσούβελα, προκειμένου να κατηφορίσουμε προς την Εύβοια. Μετά ήρθε η επιστράτευση. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα είχε μανιασμένο νοτιά. Το κύμα έσκαγε πάνω στον λιμενοβραχίονα και σηκωνόταν πολλά μέτρα ψηλά. Τελικά με ένα ταξί κάποιου "συμπέθερου", καταφέραμε να φύγουμε και να πάμε σπίτια μας.

Οι επόμενες μέρες ήταν διάσπαρτες από σύγχιση, πανικό, αβεβαιότητα αλλά και αισιοδοξία. Σύγχιση καθώς οι πληροφορίες που είχαμε απο τα λίγα μέσα ενημέρωσης ήταν αντιφατικές. Πανικό, καθώς οι ουρές στα παντοπωλεία και τα "σούπερ μάρκετ" της περιοχής, τα αρτοποιεία, ακόμα και τα περίπτερα, ήταν ατέλειωτες και ο κόσμος αγόραζε το γάλα και τις κονσέρβες, σαν..τσίχλες και καραμέλες. Αβεβαιότητα για τις εξελίξεις, τους στρατιώτες και πάνω απ' όλα τους αμάχους στο μέτωπο.

Υπήρχε όμως και αισιοδοξία, καθώς τα μηνύματα από το εξωτερικό και το εσωτερικό, για κατάλυση της Χούντας των Συνταγματαρχών και της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μετά από 7 τραγικά χρόνια στρατοκρατίας, βασανισμών και κατάλυσης κάθε είδους δημοκρατικής φωνής. Η ελπίδα, παρ' όλη την τραγωδία που ζούσε η χώρα στην Μεγαλόνησο, ήταν ξανά παρούσα.

Και μάλιστα για ακόμα μια φορά η ιστορία έδειχνε πως η πατρίδα μας σε κάθε μεγάλη συμφορά, είχε έναν φάρο αισιοδοξίας, μια σανίδα σωτηρίας της τελευταίας στιγμής για να πιαστεί και να ξανατραβήξει τον δρόμο για την Δόξα!

37 χρόνια μετά την Κύπρο, λύση δεν υπάρχει ακόμα. Σχεδόν άλλα τόσα από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, Δημοκρατία πραγματική, υπάρχει; Μήπως, σύμφωνα και με τον εκ των αντιπροέδρων της κυβέρνησης, φέτος δεν πρέπει να γιορτάσουμε την ημέρα αυτή, αφού γι' αυτόν η πραγματική Δημοκρατία ήρθε το 1981 με το ΠΑΣΟΚ;

37 χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε μάθει, ένα ακόμη μάθημα της Ιστορίας. Και τι τραγικό να είναι τώρα στο "τιμόνι" της πολιτικής, αυτοί που τότε έστησαν τα στήθια τους στους δυνάστες και καταπατητές της ιδέας που λένε πως υπηρετούν τώρα!

37 χρόνια μετά και τόσες θυσίες, γιατί; Για χρέη; Για ομόλογα; Για CDS: Για Μνημόνιο; Για Μεσοπρόθεσμο; Για ΔΝΤ; Για ξεπούλημα; Για ατέλειωτα, ατιμώρητα σκάνδαλα; Για φτώχεια; Για ανεργία; Για, για, για...

37 χρόνια μετά και σε αυτόν τον καυτό Ιούλιο η μόνη ελπίδα που φαίνεται να υπάρχει έρχεται από τους δρόμους. Τις Πλατείες. Τον κόσμο που δεν είναι "χωμένος". Που ακόμα δεν έχει συγκεκριμένη φωνή, έχει όμως ψυχή. Έχει πάθος. Έχει θέληση. Για αγώνα. Για Δημοκρατία. Πραγματική. Άμεση. Ό τρόπος δεν έχει βρεθεί ακόμα. Υπάρχει όμως μια τέτοια διάθεση δημιουργίας, που μπορεί να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα.

37 χρόνια μετά και η ελπίδα, παρ' όλη την μιζέρια του πολιτικού σκηνικού, αχνοφαίνεται. Ας βγούμε να την προϋπαντήσουμε.

Όλοι στις πλατείες, ΤΩΡΑ!!!