Μερικές μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1988 ήμουν σχεδόν έτοιμος για την μεγάλη απόδραση προς το Κόκκινο Κέντρο. Δυο μήνες μετά την μετανάστευσή μου από την υγρή και πράσινη Αγγλία, θα πήγαινα στην κόκκινη, άνυδρη έρημο της Αυστραλίας. Έτσι, ολομόναχος. Μόνο και μόνο για να αφουγκραστώ, μακρυά από τους ουρανοξύστες και τα επιφαινόμενα δημιουργήματα των ευρωπαίων στα παράλια της νέας μου χώρας, την αρχαιότερη (γεωλογικά) ήπειρο. Φοβισμένος από τις προειδοποιήσεις πως εκεί που πάω μπορεί να κάνω χίλια χιλιόμετρα χωρίς να δω άνθρωπο, φόρτωσα στο πορτμπαγκάζ του τερατώδους βαριά μεταχειρισμένου Holden ένα φορητό ντεπόζιτο βενζίνης, τρεις ρεζέρβες, λίγα εργαλεία, μια βαλίτσα κι έναν χάρτη.
Μέσα από το παρμπρίζ ξετυλίχτηκε σαν road movie το κλασικό τοπίο της Νοτιοανατολικής Αυστραλίας που χάνεις οδηγώντας προς το Κέντρο. Πυκνά δάση ευκαλύπτων στην αρχή, πράσινα υψίπεδα με λιγότερα δέντρα στα διακόσια χιλιόμετρα και βουκολικές σκηνές που θυμίζουν βόρεια Ευρώπη λίγο πιο μετά. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα αργότερα, ο δρόμος συρρικνώνεται σε πλάτος, η θερμοκρασία χτυπά τους τριάντα, το τοπίο αρχίζει να καφετίζει και η μοναχική πορεία του αυτοκίνητου διακόπτεται που και που από στιγμές κορυφαίου πανικού που προκαλούν επερχόμενα θηριώδη φορτηγά έτσι όπως απαιτούν, και το καταφέρνουν, να βγάλεις εσύ τις δυο αριστερές ρόδες εκτός ασφάλτου για να περάσουν. Στα χίλια χιλιόμετρα από το Sydney το τοπίο έχει γίνει βαθύ κόκκινο, ο δρόμος γίνεται ευθεία και, λίγο-λίγο, μεταφέρεσαι στο σκηνικό του Mad Max.
Στα χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, με τα βλέφαρα ασήκωτα, αντίκρισα...
(όλο το τελευταίο άρθρο για το 2011 του Γ.Βαρουφάκη από το protagon.gr θα το βρείτε στο παρακάτω λινκ)
Μια φορά θυμάμαι… | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου