Τους έβλεπα και δεν το πίστευα. Προς στιγμή νόμισα ότι είχα μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Ή στην ίδια χώρα σε άλλη εποχή. Ήμουν όμως εδώ. Στην Πανεπιστημίου. Απόγευμα Πέμπτης στην Πανεπιστημίου. Μόλις είχα περάσει από το Σύνταγμα. Λίγοι συγκεντρωμένοι έβγαζαν φωτογραφίες γύρω από το σημείο που αυτοπυροβολήθηκε ο 77χρονος. Ήταν αστείο. Πόζαραν στα κινητά τους ή στις φωτογραφικές μηχανές των φίλων τους. Του στιλ «δες παιδί μου, ήμουν και εγώ εκεί στην Αθήνα του 2012». Ένας νεαρός έγραφε στα πλακάκια της πλατείας. «Ρε ήταν ένας από εσάς». Αυτό το «ρε» πολύ φοριέται τώρα τελευταία. «Ρε μουν... εδώ είναι άσυλο» γράφει έξω από τη Νομική. «Ρε πουσταρ… εδώ είναι Ελλάδα», γράφει στην Ομόνοια.
Με την μηχανή κάνω τον κύκλο της πλατείας και αφήνοντας δεξιά την οχυρωμένη Βουλή μπαίνω στην Πανεπιστημίου. Λίγη κίνηση, πολλά κατεβασμένα ρολά. Και ξαφνικά λίγο μετά τα Προπύλαια, βλέπω αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δω στην Αθήνα. Κόκκινα πανό να διαδηλώνουν στην μία λωρίδα της Πανεπιστημίου! Προς στιγμή νόμιζα ότι είναι οφθαλμαπάτη - αλλά δεν ήταν. Έκοψα ταχύτητα και άρχισαν να παρατηρώ. Ένα περιπολικό κάλυπτε τα νώτα των διαδηλωτών. Οι οποίοι –σας είπα – διαδήλωναν στην μια λωρίδα –στην αριστερή όπως κατεβαίνουμε- της Πανεπιστημίου. Ανάμεσα στους διαδηλωτές και τα αυτοκίνητα 3-4 νεαροί αστυνομικοί όλο χαμόγελα δημιουργούσαν με ανοιγμένα τα χέρια ένα κινούμενο διαχωριστικό ανάμεσα στην διαδήλωση και τα αυτοκίνητα. Δεν ξέρω αν χαιρόντουσαν για τον λόγο που χαιρόμουν και εγώ. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα στην Αθήνα μια διαδήλωση σε μία λωρίδα μιας λεωφόρου. Αυτό που πρότεινε πριν πέντε μέρες ο Καμίνης είχε γίνει κιόλας πραγματικότητα. Οι διαδηλωτές ήταν και αυτοί νεαροί (και νεαρές). Κρατούσαν ασπροκόκκινες σημαίες, τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Φώναζαν, τραγουδούσαν αλλά κυρίως διαδήλωναν στην μία λωρίδα. Τους κόρναρα όπως κορνάρουμε για να χαιρετίσουμε κάτι που μας αρέσει, διακεκομμένα και απαλά. Ύψωσα το χέρι μου και τους χαιρέτισα με το σήμα της νίκης. Έτσι μου βγήκε. Ήμουν ευτυχής.
Αν συμφώνησε το ΠΑΜΕ, δηλαδή το ΚΚΕ, είναι θέμα ημερών να συμφωνήσουν και οι άλλοι. Άλλωστε όσο κόσμο κατεβάζει το ΚΚΕ, δεν κατεβάζουν όλοι οι άλλοι, στις διαδηλώσεις. Τέτοιες σκέψεις έκανα αφήνοντας πίσω μου την διαδήλωση. Στην Ομόνοια, είπα θα τους περιμένω. Να τους ρωτήσω δηλαδή πώς και πήραν αυτή την απόφαση. Τι μεσολάβησε; Τι σκέφθηκαν; Τιμής ένεκεν αγόρασα και ένα «Ριζοσπάστη». Προσπαθώ να δω αν έχει αλλάξει και κάτι άλλο, αλλά το σφυροδρέπανο είναι στη θέση του. «Με ισχυρό ΚΚΕ στην πάλη»… τα γνωστά. Και ξαφνικά απότομη προσγείωση. Στην βάση της σελίδας διαβάζω: «Απαράδεκτο το σχέδιο Καμίνη για τις διαδηλώσεις, σελίδα 20». Και αυτό που είδα εγώ; Αυτοί που κατέβαιναν την Πανεπιστημίου διαδηλώνοντας στη μία λωρίδα; Οι σημαίες του ΠΑΜΕ; Τι ήταν όλα αυτά; Οφθαλμαπάτη; Όχι. Και ιδού η απόδειξη. Τους βλέπω να φτάνουν συντεταγμένα την Ομόνοια, ξανά στην μία λωρίδα. Ανεβαίνω στην μηχανή και φεύγω. Δεν θα τους ρωτήσω τίποτα. Δεν θέλω να μου πουν «τυχαία έγινε, αύριο θα κλείσουμε όλο τον δρόμο». Δεν αντέχω τις διαψεύσεις.
Με την μηχανή κάνω τον κύκλο της πλατείας και αφήνοντας δεξιά την οχυρωμένη Βουλή μπαίνω στην Πανεπιστημίου. Λίγη κίνηση, πολλά κατεβασμένα ρολά. Και ξαφνικά λίγο μετά τα Προπύλαια, βλέπω αυτό που δεν περίμενα ποτέ να δω στην Αθήνα. Κόκκινα πανό να διαδηλώνουν στην μία λωρίδα της Πανεπιστημίου! Προς στιγμή νόμιζα ότι είναι οφθαλμαπάτη - αλλά δεν ήταν. Έκοψα ταχύτητα και άρχισαν να παρατηρώ. Ένα περιπολικό κάλυπτε τα νώτα των διαδηλωτών. Οι οποίοι –σας είπα – διαδήλωναν στην μια λωρίδα –στην αριστερή όπως κατεβαίνουμε- της Πανεπιστημίου. Ανάμεσα στους διαδηλωτές και τα αυτοκίνητα 3-4 νεαροί αστυνομικοί όλο χαμόγελα δημιουργούσαν με ανοιγμένα τα χέρια ένα κινούμενο διαχωριστικό ανάμεσα στην διαδήλωση και τα αυτοκίνητα. Δεν ξέρω αν χαιρόντουσαν για τον λόγο που χαιρόμουν και εγώ. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα στην Αθήνα μια διαδήλωση σε μία λωρίδα μιας λεωφόρου. Αυτό που πρότεινε πριν πέντε μέρες ο Καμίνης είχε γίνει κιόλας πραγματικότητα. Οι διαδηλωτές ήταν και αυτοί νεαροί (και νεαρές). Κρατούσαν ασπροκόκκινες σημαίες, τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Φώναζαν, τραγουδούσαν αλλά κυρίως διαδήλωναν στην μία λωρίδα. Τους κόρναρα όπως κορνάρουμε για να χαιρετίσουμε κάτι που μας αρέσει, διακεκομμένα και απαλά. Ύψωσα το χέρι μου και τους χαιρέτισα με το σήμα της νίκης. Έτσι μου βγήκε. Ήμουν ευτυχής.
Αν συμφώνησε το ΠΑΜΕ, δηλαδή το ΚΚΕ, είναι θέμα ημερών να συμφωνήσουν και οι άλλοι. Άλλωστε όσο κόσμο κατεβάζει το ΚΚΕ, δεν κατεβάζουν όλοι οι άλλοι, στις διαδηλώσεις. Τέτοιες σκέψεις έκανα αφήνοντας πίσω μου την διαδήλωση. Στην Ομόνοια, είπα θα τους περιμένω. Να τους ρωτήσω δηλαδή πώς και πήραν αυτή την απόφαση. Τι μεσολάβησε; Τι σκέφθηκαν; Τιμής ένεκεν αγόρασα και ένα «Ριζοσπάστη». Προσπαθώ να δω αν έχει αλλάξει και κάτι άλλο, αλλά το σφυροδρέπανο είναι στη θέση του. «Με ισχυρό ΚΚΕ στην πάλη»… τα γνωστά. Και ξαφνικά απότομη προσγείωση. Στην βάση της σελίδας διαβάζω: «Απαράδεκτο το σχέδιο Καμίνη για τις διαδηλώσεις, σελίδα 20». Και αυτό που είδα εγώ; Αυτοί που κατέβαιναν την Πανεπιστημίου διαδηλώνοντας στη μία λωρίδα; Οι σημαίες του ΠΑΜΕ; Τι ήταν όλα αυτά; Οφθαλμαπάτη; Όχι. Και ιδού η απόδειξη. Τους βλέπω να φτάνουν συντεταγμένα την Ομόνοια, ξανά στην μία λωρίδα. Ανεβαίνω στην μηχανή και φεύγω. Δεν θα τους ρωτήσω τίποτα. Δεν θέλω να μου πουν «τυχαία έγινε, αύριο θα κλείσουμε όλο τον δρόμο». Δεν αντέχω τις διαψεύσεις.
Η λωρίδα της οφθαλμαπάτης | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου