ΑΡΘΡΟ - Τι Αθλητισμό θέλουμε;

του Γιώργου Μαυρωτά*

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την χρηματοδότηση του ελληνικού αθλητισμού. Εν όψει μάλιστα των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου έχει πιάσει άγχος τον αθλητικό κόσμο αν θα έχουμε εκεί αξιοπρεπή εκπροσώπηση κλπ. Ο εφιάλτης τους είναι ο πίνακας μεταλλίων τον Αύγουστο του 2012 χωρίς την Ελλάδα μέσα. Είναι αυτό όμως το ζητούμενο; Κατά τη γνώμη μου όχι το σημαντικότερο. Ο αθλητισμός είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο από έναν πίνακα μεταλλίων που μπορεί να διαμορφωθεί κυριολεκτικά από «μια ζαριά», δηλαδή λίγα εκατοστά του μέτρου ή του δευτερολέπτου, ένα καλάθι ή ένα γκολ που δεν μπήκε, ένα παραπάτημα…

Ας ξεκινήσουμε από κάποια δεδομένα. Ολοι παραδέχονται ότι ο αθλητισμός είναι ευεργετικός για την κοινωνία για πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ. Ιδίως για τους νέους είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητος. Παλιά η ψυχαγωγία των παιδιών συνδυαζόταν με τη σωματική άσκηση. Παρέες, αλάνες, αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, ματωμένα γόνατα συνέθεταν το σκηνικό του «πάω να παίξω». Στη σημερινή εποχή του playstation και του facebook αυτό έπαψε να ισχύει. Ακόμα και για κάλαντα, τα παιδιά πάνε με το αυτοκίνητο για να κρατάει τσίλιες ο μπαμπάς. Προσθέστε σε αυτά και τα άφθονα junk foods κι έχετε ολοκληρώσει το παζλ της παιδικής παχυσαρκίας.

Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι εφόσον ο αθλητισμός είναι ούτως ή άλλως ωφέλιμος για έναν νέο, τότε δεν χρειάζεται κίνητρα για να αναπτυχθεί, θα γίνει αυθόρμητα. Μάλιστα, η πολιτεία με αφορμή τα προ διετίας θορυβώδη φαινόμενα ντόπινγκ, ακολούθησε την πολιτική «πονάει χέρι, κόψει χέρι». Και το άκρον άωτον του παραλόγου είναι ότι με πρόσχημα την καταπολέμηση του ντόπινγκ ανέβασε τον πήχη των διακρίσεων. Η πολιτεία όταν θέλει να στρέψει τους πολίτες προς συγκεκριμένες συμπεριφορές που πιστεύει ότι είναι ευεργετικές, δίνει κίνητρα. Ορθολογικά όμως κίνητρα. Επενδύει στο καθαρό περιβάλλον, δίνοντας κίνητρα για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, εξοικονόμηση ενέργειας κλπ. Επενδύει στην υγεία των πολιτών, δίνοντας κίνητρα για άθληση ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Σχολικό αθλητισμό έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε, ας υπάρχει τουλάχιστον ένα «καρότο» για τον φουκαρά το γονιό που πηγαινοφέρνει τα παιδιά του σε γυμναστήρια, κολυμβητήρια, γήπεδα κλπ. Επίσης οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι γονείς μου δεν ξόδεψαν δεκάρα για να κάνω αθλητισμό, εγώ τώρα όμως ως γονιός, βάζω το χέρι στην τσέπη για να αθληθούν τα παιδιά μου. Ξέρω όμως ότι επενδύω στο μέλλον τους. Όχι στο μέλλον τους ως πρωταθλητών, αλλά ως ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Ο αγωνιστικός αθλητισμός έχει μια συγκεκριμένη πίτα. Ένα κομμάτι πηγαίνει στον υψηλό αθλητισμό, κι ένα στις υποδομές. Το τι μέρος της πίτας θα μοιραστεί είναι θέμα πολιτικής. Λίγα για πολλούς ή πολλά για λίγους; Την δεκαετία του '90 και ως τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το βάρος δόθηκε στον υψηλό αθλητισμό. Έπαιρνε ένα μεγάλο κομμάτι από μια μεγάλη πίτα. Τώρα θα αρκεστεί σε ένα μικρότερο κομμάτι από μια μικρότερη πίτα. Όμως χρειάζεται πολύ προσοχή στη δοσολογία. Ο υψηλός αθλητισμός και οι υποδομές είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Χωρίς τα φυτώρια των υποδομών δεν υπάρχει υψηλός αθλητισμός και από την άλλη χωρίς πρότυπα δεν μπορεί να προσελκύσεις παιδάκια στις υποδομές. Αν εξαφανιστεί το ένα εξαφανίζεται και το άλλο. Έτσι όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε τον υψηλό αθλητισμό, ας γυρίσουν το βλέμμα 23 χρόνια πίσω για να θυμηθούν πώς γέμισε μπασκέτες η Ελλάδα κι ας αναλογιστούν τι τους θυμίζει το όνομα «Γκάλης».

Μην έχουμε αυταπάτες. Η χώρα μας είναι σε ουσιαστική οικονομική χρεωκοπία ήδη από τον προηγούμενο Μάιο. Σε μια δύσκολη λοιπόν οικονομική συγκυρία οι ομοσπονδίες ανησυχούν. Οι νοικοκύρηδες όμως δεν θα εξαφανιστούν. Με ορθολογική χρήση των λιγότερων έστω πόρων θα επιβιώσουν και θα φέρουν κι επιτυχίες. Όσοι όμως είχαν επαναπαυθεί στο άφθονο κρατικό χρήμα θα ξεβολευτούν, θα τα βρουν σκούρα. Θα εξαφανιστούν μαζί με τα σωματεία σφραγίδες που τους συντηρούσαν. Έχοντας αυτά κατά νου, πιστεύω ότι η κρίση είναι ευκαιρία και για τον αθλητισμό, να κάνει την αυτοκάθαρσή του.

Κι αφού είμαστε στο protagon ας εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να αναφερθώ στο ρόλο κάποιων πρωταγωνιστών: των ολυμπιονικών. Ο ρόλος των απόμαχων, κυρίως, ολυμπιονικών σε μια τέτοια κατάσταση είναι να θέτουν πρώτοι τα ζητήματα που αφορούν τον αθλητισμό, να προκαλούν συζητήσεις και να θίγουν τα κακώς κείμενα, ακόμα κι εντός του οίκου τους. Δεν έχουν να χάσουν τίποτε, παρά μόνο να ξανακερδίσουν την χαμένη τους αξιοπιστία.

Πολλά χρόνια ο αθλητισμός έπαιζε τον ρόλο του εθνικού μας Viagra. Πολλοί πόνταραν σε αυτό και πλούτισαν από αυτό (…ή από άλλα φάρμακα). Σήμερα νομίζω ότι το μεγάλο στοίχημα για την ελληνική κοινωνία είναι πώς θ’ αυξήσουμε τον αθλητισμό που κάνουμε, σε σχέση με αυτόν που καταναλώνουμε.

*Επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Χημικών του ΕΜΠ. Εχει λάβει μέρος σε πέντε ολυμπιακές διοργανώσεις με την εθνική ομάδα πόλο, της οποίας υπήρξε αρχηγός από το 1995 ως το 2000, αγωνιζόμενος 511 φορές με το εθνόσημο.
Τελευταία μάλιστα ξεκίνησε και το "ταξίδι" του στην συγγραφή. Πρώτη του απόπειρα το "Θεώρημα της Επτάδας" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
Το βιβλίο θα παραουσιαστεί στις 29/11 στις 1930 στο ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ στην Ομόνοια και μέχρι τώρα έχει πάρει πολύ καλές κριτικές.
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα

Το άρθρο αναρτήθηκε στο λινκ:
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4672&reftab=61&t=%CE%A4%CE%B9-%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5;
και μας παραχωρήθηκε για αναδημοσιεύση από τον ίδιο.
Ευχαριστούμε πολύ!