της Δέσποινας Παπαγεωργίου [δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Crash", τ. Οκτωβρίου 2011]
[Μετά την πολύκροτη χρεοκοπία της, το 2001, η Αργεντινή, μέχρι τότε "υπόδειγμα" υπακοής στο ΔΝΤ, βούλιαζε ολοένα και βαθύτερα στην εξαθλίωση. Μέχρι που, δύο χρόνια αργότερα, το 2003, την προεδρία της χώρας ανέλαβε ο Νέστορ Κίρχνερ. Ο Κίρχνερ, αφού διαπραγματεύτηκε σκληρά και πέτυχε πιο ευνοϊκούς όρους από το ΔΝΤ, διέγραψε το 75% του χρέους της Αργεντινής, σε μια κίνηση που έχει χαρακτηριστεί ως "η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στην ιστορία". Τελικά, το 2006, απελευθέρωσε οριστικά τη χώρα από το ΔΝΤ. Από το 2003 και μετά, η χώρα σημειώνει αλματώδη ανάπτυξη και 11 εκατ. άνθρωποι έχουν βγει από τη φτώχεια. Πρόσφατα, η διάδοχος του τεθνεώτος πλέον Κίρχνερ, σύζυγός του Κριστίνα Φερνάντες, αύξησε μισθούς και συντάξεις ενώ το ΔΝΤ την προειδοποιεί να... "χαλιναγωγήσει" την ανάπτυξη...]
2003. Άνευ προηγουμένου πανικός επικρατεί στο προπύργιο της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αξιωματούχοι του ιδρύματος και διεθνή επενδυτικά γεράκια βράζουν από θυμό, τον οποίο αδυνατούν να διαχειριστούν. Αδυνατούν και να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Δεκαετίες τώρα ακολουθούσαν, απολύτως επιτυχημένα, την τακτική του κινηματογραφικού «Νονού» Μάρλον Μπράντο: «Θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς», έλεγε το ΔΝΤ στα κράτη που ζητούσαν δάνεια και, βάζοντάς τους το πιστόλι στον κρόταφο, τα έδενε χειροπόδαρα στην προκρούστεια κλίνη του νεοφιλελεύθερου στραγγαλισμού. Τώρα, κάποιος είχε αρνηθεί την «προσφορά» τους. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον τότε νεοεκλεγέντα Αργεντίνο πρόεδρο Νέστορ Κίρχνερ.
(τα υπόλοιπα στο πολύ καλό άρθρο από το λινκ που ακολουθεί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου