Του...Νταλάρα το ανάγνωσμα!

Τι είπε ο καλλιτέχνης μετά την συναυλία, στο ίλιον στην οποία προπηλακίστηκε λεκτικά και με νερά, καφέδες και γιαούρτια; Πως τέτοια έχει ξαναζήσει στην Χούντα; Μήπως καλά θα έκανε να ξανασκεφτεί αυτή του την δήλωση; Γιατί "συνταγματάρχες" μπορεί να μην έχουμε τώρα, έχουμε όμως σίγουρα κάποιους που νέμονται την εξουσία, με λάβαρο την Δημοκρατία και την "σωτηρία" της χώρας, χωρίς την απαραίτητη νομιμοποίηση από τον λαό. Και κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με συνταγματολόγους, αντισυνταγματική κυβέρνηση, ειδικά αυτή του Λ. Παπαδήμου. Και μάλιστα ειδικότερα αυτήν που "έμεινε" μετά την ψήφιση του Νέου Μνημονίου. Γιατί το λέμε αυτό;
Σκεφτείτε απλά πως η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον την δεδηλωμένη, αφού μετά τις τελευταίες διαγραφές, η δύναμή του είναι λιγότερη από 151 βουλευτές. Έτσι δεν είναι;

Πέρα από αυτά και για να επιστρέψουμε στα γεγονότα της συναυλίας του Γ. Νταλάρα: προσωπικά η εικόνα της "γιούχας" του καλλιτέχνη δεν με πείραξε όσο με πείραξε το "γιαούρτωμα" και τα άλλα αντικείμενα που πετάχτηκαν. Βασικά γιατί δεν άξιζαν τα υπικά αυτά τέτοια τύχη(καλά αστειέυομαι).
Αληθινά τώρα, πρέπει να πω πως λυπήθηκα τον καλλιτέχνη. Καθώς πρέπει όλοι να σκεφτούμε πως σαν καλλιτέχνης, έχει δώσει ψυχή και ζωή σε τραγούδια που έχουν δώσει ηθικό και "ύψος" στον Έλληνα. Και τα έχει μεταφέρει αυ΄τα τα τραγούδια σε πολλά σημεία της Γης και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία και αναγνώριση. Αυτά για το status του καλλιτέχνη και το ειδικό του βάρος. Αλλά...

Εδώ αρχίζουν τα αλλά αυτών που υποτίθεται υπηρετεί ο καλλιτέχνης μέσα από τα τραγούδια του. Τον κόσμο δλδ. Αυτούς που έχει για στήριγμά του. Αυτούς που θα ήθελε να τον χειροκροτούν και να τον αποθεώνουν. Εκείνους που πίστευε πως θα τον συγχωρήσουν, επειδή θα τους έδινε την ευκαιρία να τον δουν ζωντανά και δωρεάν. Εκείνους που δεν κατάλαβε πως δεν τους αντιπροσωπεύει πια...

Και πως είναι δυνατόν να τους αντιπροσωπεύει όταν σαν καλλιτέχνης μέσα από τον λαό έχει κερδίσει τα πάντα, αλλά δεν έχει επιστρέψει το πιό απλό απ' όλα. Τι θα ήταν αυτό; Μια απλή κουβέντα. ΟΧΙ!
Και θα μπορούσε να το κάνει. Όμως τόσα χρόνια βολεμένος και παρασυρμένος μέσα σε μια περιδίνηση αναγνωρισημότητας, η οποία τον απομάκρυνε από τον απλό άνθρωπο, του έδωσε υψηλά κέρδη και παχυλές αμοιβές, σταριλίκι και χαϊλίκια που δεν αρμόζουν σε λαϊκούς τραγουδιστές, έφτασε η ώρα που όταν θέλησε να δει χαμηλά, από όπου ξεκίνησε, τι γίνεται και ίσως να βοηθήσει με τον τρόπο του, με το τραγούδι, ο απλός κόσμος δεν τον συγχώρεσε. Και δεν του απέδωσε τιμές.

Και αν θέλετε να δεχτούμε πως δεν ήταν και η πλειοψηφία αυτοί που τον αποδοκίμασαν και τον προπηλάκισαν. Μήπως όμως θα είναι αυτό που είδαμε προχτές, ο κανόνας για αυτούς που πλέον δεν πέρνουν το μέρος του κόσμου; Μήπως ο κόσμος πλέον θα αρχίσει να βάλει εναντίον δικαίων και αδίκων, με μόνη αιτία και πρόσχημα αν εφάπτεται του "καθεστώτος"; Μήπως ο κάθε Νταλάρας θα πρέπει να αρθρώσει ευθύ λόγο και σαφή θέση, χωρίς προφάσεις και αναμασήματα;

Δεν συμφωνώ με προπηλακισμούς και πράξεις αποδοκιμασίας κατά κάποιων που δίκαια, περισσότερο ή λιγότερο, έχουν φτάσει με τις πράξεις τους ή τα λόγια τους, τον τόπο μας εδώ. Πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι πράξεις δίνουν λαβή για σχολιασμούς από τους παθόντες για δήθεν κατάλυση της Δημοκρατίας, την οποία αυτοί οι ίδιοι έχουν πρώτα βιάσει. Και επειδή έχουν κάνει την Δημοκρατία πουτάνα, ο βιαστής βγαίνει και...από πάνω!
Γι αυτό η αποδοκιμασία μπορεί να είναι απλή και σιωπηρή. Τιμωρία που σαν αυτή δεν μπορούν να την κάνουν καλά. Απαξίωση. Άγνοια. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. Όσο περισσότερα πατήματα τους δίνουμε, τόσο περισσότερο μας κατσικόνονται.

Ο "διάσημος" είναι τέτοιος όταν γίνεται ντόρος με το όνομά του. Ο πλούσιος όταν τον τρέφουμε αγοράζοντας τα είδη του. Όλοι τους έχουν αναγνωρισημότητα επειδή εμείς τους την προσφέρουμε.
Α-ψηφίστε τους. Α-γνοήστε τους. Απ-αξιώστε τους.

Βρείτε νέους τρόπους έκφρασης των ιδεών σας. Και γιατί όχι προσπαθήστε να προβάλετε εσείς την δικιά σας. Πως; Μέσα από την συμμετοχή στα κοινά.