Το πόμολο της πίσω πόρτας

Οι πίσω πόρτες συνήθως δημιουργούνται για λόγους ασφάλειας. Είναι έξοδοι κινδύνου. Και για να ανοίξουν, κάποιος πρέπει να πιέσει το πόμολο, αφού διαπιστώσει πως υπάρχει κίνδυνος. Αν ο εκδότης του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης λέει αλήθεια, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου τον έβαλε στο Μαξίμου από την πίσω πόρτα. Πίεσε το πόμολο, για να ανοίξει η πίσω πόρτα. Προφανώς θα είχε προηγηθεί διαπίστωση κινδύνου. Οι δύο άντρες, λέγοντας ψέματα ή αλήθεια, κάνουν παραδοχή για το ίδιο πράγμα: H σχέση πολιτικής και συγκροτημάτων Τύπου στην Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη σχέση, γι αυτό και ανοίγει συνήθως τις εξόδους κινδύνου. Τις πίσω πόρτες.

Η διαφορά βεβαίως είναι πως ο κάθε εκδότης μπορεί να επικαλείται κίνδυνο ή να δημιουργεί, ενώ ο πρωθυπουργός είναι αυτός που πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Η δήλωση του Γ Παπανδρέου πως ο Ψυχάρης τον έριξε γιατί δεν του έδωσε δάνειο 10 εκατομμύρια η Εθνική Τράπεζα είναι ανατριχιαστική. Ο κύριος Παπανδρέου μοιάζει με εκείνον τον καθαριστή τζαμιών που στην προσπάθειά του να δείξει πόσο καλά καθαρίζει το τζάμι, απλώς το σπάει.

Οι ελάχιστες αυτές λέξεις που ακούστηκαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ακύρωσαν ομιλίες χιλιάδων λέξεων περί διαφάνειας, δημοκρατίας, αυτοθυσίας, ειλικρίνειας, πολιτικής ανησυχίας και άλλα πολλά. Να ποια μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό:
1. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κάνει την τραγική παραδοχή πως η Δημοκρατία του και η πολιτεία του ήταν μια απάτη. Θεσμοί, νόμοι, κόμμα, ο ίδιος ο λαός και οι επιλογές του, ακυρώθηκαν από έναν εκδότη σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση σαν να ήμασταν στη δεκαετία του 60.

2. Την ώρα που εκδότης πιέζει και απειλεί(η συνέχεια στο λινκ που ακολουθεί)

Το πόμολο της πίσω πόρτας