Το παράδοξο ενός αριστερού ψηφοφόρου | Post | Protagon

Στις 7 Μαΐου ξύπνησα  με κατάθλιψη.

Η αριστερά στο σύνολό της είχε πάρει το 31,4 για πρώτη φορά σε εκλογές κι εγώ αντί να χαίρομαι ήμουν σε απόγνωση. Από 18 χρονών ψηφίζω αποκλειστικά ή Συνασπισμό ή ΚΚΕ. Πότε με όλη την καρδιά μου…

Άλλοτε επειδή εκβιαζόμουν από τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι ο Συνασπισμός θα μείνει εκτός βουλής κι έσπευδα να συνδράμω κι άλλοτε ψήφιζα ΚΚΕ γιατί το ήθελα δυναμωμένο μέσα στο κοινοβούλιο για να μη λύνουν και δένουν εύκολα τα αστικά κόμματα. Δεν υπήρξα φανατικός οπαδός κανενός, ποτέ και κανένας δεν με εξέφρασε πάνω από το 60 τοις εκατό των αντιλήψεων μου για την κοινωνική ζωή, αλλά παρόλα αυτά θα μπορούσα να θεωρηθώ  αριστερός ψηφοφόρος κυρίως λόγω της έμφυτης ροπής μου προς την έννοια της ισότητας-ισονομίας, παρά προς τα ιδεώδη του φιλελευθερισμού.

Στις εκλογές του Μάη είχα αποφασίσει να ψηφίσω
ΔΗΜΑΡ. Ο καθαρός λόγος κι ο σαφής εκ των πραγμάτων προσανατολισμός των στελεχών του κόμματος, πολύ έγκαιρα με οδήγησαν σ’ αυτήν την απόφαση. Δεν το έκανα όμως. Μόλις διαπίστωσα πως βάσει των δημοσκοπήσεων είναι μέσα στην βουλή η ΔΗΜΑΡ, σκέφτηκα πως δεν πρέπει να μείνει εκτός, ίσως κι ο μόνος εκ των τριακοσίων που έχει πράξει έργο, όπως ο αέρας που αναπνέουμε οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου, μετά την επιτυχία του σχεδίου –δικής του επινόησης-της απόσυρσης των παλαιών αυτοκινήτων. Μιλάω για τον Στέφανο Μάνο που παρ’ ότι πολύ φιλελεύθερος για τα γούστα μου, θεώρησα ότι θα είναι άδικο ένα μυαλό εφαρμοσμένο στην πραγματικότητα να κάτσει σπίτι του, σε αντίθεση με άλλα ακατανόμαστα που θα στρογγυλοκαθίσουν στα έδρανα  για να εκπληρώσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων την προσωπική τους ματαιοδοξία.

Ψήφισα την ΔΡΑΣΗ λοιπόν. Αυτό είναι το πρώτο παράδοξο ενός αριστερού ψηφοφόρου.

Και μετά ήρθαν τα αποτελέσματα… Και μετά οι διερευνητικές εντολές που σαν τον μπάφο πέρασαν από χέρι σε χέρι και στο τέλος όπως αναμενόταν όλοι άρχισαν τις μαλακίες.

Εδώ τώρα θα επιχειρήσω ένα ποιοτικό άλμα στον συνειρμό μου για να γίνω κατανοητός στον αναγνώστη με ένα παράδειγμα ζωής.

Στις κάθε λογής ομάδες απεξάρτησης βρίσκεται κανείς, γιατί τα πράγματα στην ζωή του δεν πάνε καλά. Κάπου έχει χαθεί ο έλεγχος κι ο άνθρωπος που εντάσσεται το καταλαβαίνει κι απλώνει το χέρι του για να βοηθηθεί.

Το πρώτο βήμα λοιπόν σ’ αυτές τις ομάδες είναι η παραδοχή. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Παραδέχομαι πως έχω πρόβλημα.-

Το παράδειγμα τελείωσε. Αν ο Έλληνας πολίτης δεν παραδεχτεί πως η κατάσταση είναι πραγματικά δύσκολη και πως ότι κι αν γίνει του αναλογούν δύσκολες μέρες με τον οποιοδήποτε στην κυβέρνηση, δεν θα σηκώσει ποτέ κεφάλι, θα χαθεί σ’ έναν φαύλο κύκλο αφορισμών, ανωριμότητας και ευθυνοφοβίας.

Το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ 16,8 τοις εκατό ως κατάθεση ελπίδας για το μέλλον. Όπως είχε συμβεί και στις εκλογές του 2009 που πόνταρε τις ελπίδες του στο ΠΑΣΟΚ όταν ο Χοντρουλός Καραμανλής μας είπε ωμά και κρύα ότι περίπου δεν υπάρχει σάλιο παίδες. Το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη έγινε τώρα «υπάρχουν λεφτά αλλά τα έχουν άλλοι που θα τους τα πάρουμε εμείς» του Αλέξη.

Ο Αλέξης καλά κάνει και παριστάνει τον Ανδρέα του 81, έτσι παίζεται το παιχνίδι όταν φλερτάρεις με την εξουσία, και θα είναι ο δεύτερος στην σειρά μετά τον Ανδρέα που θα καπηλευτεί αριστερά όνειρα… Βρίζει τον Ολάντ μέσα στο σπίτι του, και στήνει ένα προφίλ Λεχ Βαλέσα του 2012. Το ποντίκι που εξεγείρεται κι αρνείται τον ρόλο του πειραματόζωου  μέσα στο εργαστήριο της παγκοσμιοποίησης. Εξώφυλλα, συνεντεύξεις με τον «άνθρωπο που τρομάζει την Ευρώπη» με τι σκοπό;

Την εξουσία… Μάλλον... Είμαστε σίγουροι;
Όχι, τώρα που το σκέφτομαι θα είναι πολύ καλύτερα γι αυτόν αν τελικά κυβερνήσει άλλος. Ναι γιατί χωρίς φθορές θα ανεβάζει την δημοτικότητα του εύκολα, κάθε φορά που θα κατεβάζει τον κόσμο στον δρόμο, όταν η νέα κυβέρνηση -όποια κι αν προκύψει- θα υπακούει στα νέα μέτρα που της υποβάλλονται από την τρόικα και το ΔΝΤ.

Η Αθήνα θα καεί και το αίτημα των νέων εκλογών θα ρθει γρήγορα στο προσκήνιο…

Ενώ αν κυβερνήσει τι θα συμβεί; Θα βγούμε από το ευρώ; Θα απομονωθούμε από την Ευρώπη; Ποιος τα πιστεύει αυτά; Αν ήθελε κάτι τέτοιο ο Αλέξης θα ήταν ακόμα κνίτης. Μην φοβάσαι, φίλε αναγνώστη. Ψήφισε άφοβα ΣΥΡΙΖΑ και θα με θυμηθείς: Το μόνο που θ’ αλλάξει θα ‘ναι το όνομα «Μνημόνιο» που θα το πουν «νέο σύμφωνο» ή κάπως έτσι, αλλά το περιεχόμενο θα είναι απαράλλακτο και τότε θα καταλάβεις πως ο πόνος που σου αναλογεί είναι μεγάλος και πρέπει να το παραδεχτείς. Δεν θα βγεις στον δρόμο γιατί θα σε κυβερνάει αυτός που ψήφισες. Το μόνο που θ’ αλλάξει θα είναι η γνώμη σου για τον Αλέξη, ο οποίος θα χει μπει στο πάνθεον των άχρηστων, των φλώρων, που βαρούν προσοχές στην θείτσα Μέρκελ και παίζουν σφαλιάρες με τον σύντροφο Ολάντ.

Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να γλυτώσω χρόνο. Θα κάνει άψογα την δουλειά και θα πει κι ένα τραγούδι. Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ αν και δεν το θέλω. Αυτό είναι το δεύτερο παράδοξο ενός αριστερού ψηφοφόρου...
Το παράδοξο ενός αριστερού ψηφοφόρου | Post | Protagon