Σαν σήμερα, 38 χρόνια πριν, "συνελήφθη" στην μήτρα της Δημοκρατίας, το "σπέρμα" των Δημοκρατικών αγώνων, ενάντια στο Δικτατορικό καθεστώς των Συνταγματαρχών.
8 μήνες αργότερα, καθώς το "μωρό" ήταν βιαστικό, "γεννήθηκε" η Μεταπολίτευση! Η "κόρη" των αγώνων των Δημοκρατικών δυνάμεων, που δεν μπορούσαν να αντέξουν άλλο τηνχουντική παρανοια της απαγόρευσης των δικαιωμάτων των πολιτών, της χώρας, της πατρίδος που γέννησε την ίδια την Δημοκρατία.
Αυτήν που απολάμβαναν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι λαοί του κόσμου. Η νέα "κόρη" της Δημοκρατίας λοιπόν, πήρε το όνομα Μεταπολίτευση. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Ο κόσμος παρ' ότι είχε καταλάβει την διαφορά, εν τούτοις υπήρχε μια "πισινή" σε αυτά που έκανε και έλεγε. Ήταν αυτό που λέμε "κουμπωμένος".
Στα πρώτα 7 χρόνια και χάριν της "σταθερότητας" που έπρεπε να υπάρχει στην αλλαγή του πολιτεύματος, η "μπλέ παράταξη" ήταν αυτή που "μεγάλωνε" το νεο παιδί της Δημοκρατίας. Πολλές οι μάχες που κερδήθηκαν στην προσπάθεια να αλλάξει η πορεία και το νέο "παιδί" να έχει τα εχέγγυα που χρειαζόταν, προκειμένου να "πιάσει" τις άλλες χώρες σε ανάπτυξη, ευημερία και ποιότητα ζωής. Η είσοδος στην τότε Ε.Ο.Κ., που είναι μια πρώτη απόπειρα "ένωσης" οικονομικής κατ' αρχήν της Ευρώπης, δίνει στην Μεταπολίτευση μια ευκαιρία να "φορέσει" ένα διαφορετικό "φουστάνι" από αυτά τα παλιά, που είχαν μείνει στην ντουλάπα της μαμάς Δημοκρατίας...
Κατόπιν ήρθε η "Αλλαγή". Ο "παλιός είναι αλλιώς" λένε στον στρατό, όμως "ο νέος είναι ωραίος" ανταπαντούν οι νεοσύλλεκτοι. Έτσι και με τις ελπίδες στο κατακόρυφο, καθώς είναι η πρώτη φορά που Σοσιαλιστική κυβέρνηση έπαιρνε το τιμόνι της χώρας, η Μεταπολίτευση 7 χρονών πλέον, ξεκινάει την πορεία της για την Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία, μακριά από "κηδεμονίες". Οι πρώτες 100 μέρες έφεραν σημαντικές αλλαγές και οι πολίτες άρχισαν να "βγαίνουν" από το καβούκι τους για τα καλά, αρθρώνοντας πιο εύκολα τον λόγο τους.
Τα χρόνια περνούσαν και η νέα "κόρη" έδειχνε ήδη τα πρώτα σημάδια κούρασης και ενώ ήταν μόλις 11 ετών. Κάποιες πρώτες ενδείξεις για πολλούς "παρατρεχάμενους", για πολυέξοδη διακυβέρνηση και με τα πρώτα σημάδια "παχυσαρκίας" και δυσλειτουργίας" του συστήματος, έφεραν κα΄ποια σύνεφα. Όλα όμως ξεπεράστηκαν με νέες παροχές και οι όποιες δυσκολίες ξεχάστηκαν γρήγορα. Το γεγονός πως ξεκίνησε το πρώτο "δανεικό" λάδι για να συνεχίσει η μηχανή την πορεία της, πέρασε στο ντούκου.
Όταν η Μεταπολίτευση έφτασε τα 15, ήταν ήδη ένα κακομαθημένο που ότι ήθελε το έπαιρνε. Και αυτοί που ήταν στο τιμόνι, μόνο την "τάιζαν". Κάπου εκεί τα πρώτα σύννεφα της Άλλαγής έγιναν πλημμύρα. Και τότε πολλοί μαζί προσπάθησαν να "καθαρίσουν" τις ζημιές, όμως βρέθηκαν μπροστά στον πρώτο μεγάλο σκόπελο, του νέου συστήματος.
Την ατιμωρησία. Εξαδέλφη της διαφθοράς και τα δύο νόθα τέκνα των πολιτικών παρατάξεων που ήταν στα πράγματα, ήταν αυτές που κυριάρχησαν, με αποτέλεσμα να έρθει το ξάδερφάκι "κουκούλωμα" και όλα μέλι γάλα.
Στην συνέχεια ήρθαν πάλι οι "μπλέ" και έφεραν την νέα ιδέα της Φιλελεύθερης πολιτικής. Όλα στον βωμό της καπιταλιστικής ελεύθερης διακίνησης και κατανάλωσης. Ανεξέλεγκτα και χωρίς κανέναν ή μάλλον με σχεδόν καθόλου έλεγχο. Οι "ταγές" από το εξωτερικό έφεραν νέα δανεικά και το κράτος(ή αν θέλετε η "περιφέρεια της Μεταπολίτευσης), πήρε επικίνδυνες διαστάσεις. Οι μπλέ δεν κράτησαν πολύ και οι "πράσινοι" έκαναν το θεαματικό τους come back στην εξουσία, αφού ο κόσμος, για ακόμη μια φορά "ξέχασε" ή "συγχώρεσε" τα σκάνδαλα που είχαν προηγηθεί και έδωσαν 2η ευκαιρία διακυβέρνησης.
Ουσιαστικά όμως τίποτα δεν άλλαξε. Παρ' ότι η Μεταπολίτευση είχε ήδη ενηλικιωθεί και έψαχνε τον "επαγγελματικό της προσανατολισμό στα Πανεπιστήμια της ελλειπούς μάθησης, το σύστημα που έφτιαξαν οι "επαναστάτες" πατεράδες της, συνέχιζε να την ταίζει "σκουπίδια" και κατανάλωση, προκειμένου να μην έχει "γκρίνια". Τα χρόνια περνούσαν και όλα φαίνονταν να έχουν τελματώσει.
Ήθη, αξίες και έθιμα, έχουν ουσιαστικά παραμεριστεί, στον βωμό του "νεοπλουτισμού" και της ευκολίας πληρωμών, μέσω του "νέου θεού" της κατανάλωσης. Του πλαστικού χρήματος. Του εικονικού χρήματος που μπήκε στην ζωή της Μεταπολίτευσης την δεκαετία του '90.
Όλα πλέον είναι εύκολα προσβάσιμα και όλο και περισσότεροι καταναλώνουν πιο πολλά από ότι έχουν. Μέχρι πότε;
Αυτό, λοιπόν οι κυβερνώντες το "βάφτισαν" ανάπτυξη και η Μεταπολίτευση έχασε και την τελευταία ικμάδα ενοχής, απελευθερώνοντας όλες τις καταχωνιασμένες αναστολές της, υπερκαταναλώνοντας, ότι μπορεί να αγοραστεί και είχε "στερηθεί" όλα τα προηγούμενα χρόνια. Με αυτά και με αυτά και αφού το "γόητρό" της είχε αρχικά πληγεί μια φορά με την μη ανάθεση των "Χρυσών Ολυμπιακών Αγώνων" του 1996, 100 χρόνια μετά την σύγχρονη αναβίωσή τους, η Μεταπολίτευση ξαναπροσπαθεί.
Τα πρώτα σημάδια των "παπαγάλων" μεγάλων Μέσων Ενημερωσης, έντυπου και ηλεκτρονικού και ειδικά της τηλεόρασης, με την νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλουν οι νέοι "δικαστές" μεγαλοδημοσιογράφοι, δίνει τον τόνο του τι πρόκειται να επακολουθήσει. Όμως η Μεταπολίτευση έχει "χαθεί" στην περιδύνηση της αυταπάτης της και δεν λέει να ξυπνήσει με τίποτα. Άλλωστε πίνει και τρώει τζάμπα και θα πληρώσει αργότερα...
Η Δημοκρατία, άβουλη πλέον, καταλαβαίνει πως έχει περιέλθει στην κυριαρχία κάποιων που δεν έχουν αναστολές και που στον βωμό του κέρδους, κάνουν τα πάντα και δίνουν τα πάντα.
Έτσι η ανάθεση των Αγώνων του 2004 έρχεται ως αποκορύφωμα τους άκρατου καταναλωτισμού και της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα. Σαν να μην έφτανε αυτό η "Οικονομική Σύγκλιση" και η είσοδος στην ΟΝΕ και το νέο Ευρωπαϊκό νόμισμα, το Ευρώ, γίνεται σημαία των κυβερνώντων, με όποιο κόστος.
1χρονιά του 2001 και καλημέρα Ευρώ, αντίο Δραχμούλα ή μάλλον καλύτερα "καλώς ήρθες ρεμούλα"! Η ασυδοσία, η ατιμωρησία, το κουκούλωμα, η αυθαιρεσία, τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι απ' ευθείας αναθέσεις, η διαφθορά τυλιγμένα σε ένα φανταχτερό περιτύλιγμα, με ωραίες "κορδέλες" και πυροτεχνήματα, έχει την τιμητική της. 3 χρόνια αργότερα και ενώ η Μεταπολίτευση δεν μπορεί ακόμα να δεχτεί τα σεντς του Ευρώ σαν ρέστα, στρογγυλοποιώντας τα πάντα προς τα πάνω, η χλιδή των "καλύτερων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν ποτέ", είναι η τελευταία πράξη μιας πορείας και μιας πρακτικής, που τα καταστροφικά της αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν.
Βέβαια το γεγονός πως οι αγώνες στιγματίστηκαν με "ατυχήματα" και ντόπινγκ ανθρώπων υπεράνω πάσης υποψίας, αυτό είναι άλλο ανέκδοτο(;).
Τα χρόνια πέρασαν και η Μεταπολίτευση έχει γίνει πλέον 30 χρονών και είναι κοντά στο πρώτο "έμφραγμα". Οι "μπλέ" επανέρχονται στην εξουσία μετά από πάνω από 10 χρόνια. όμως τα ελλείματα του προϋπολογισμού δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν ούτε με νέους δανεισμούς, οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας που τόσο καιρό προειδοποιούσαν, αλλά απλά συγχωρούσαν, αφού και αυτοί κερδίζουν από πανωτόκια, η υφήλιος συνταράσεται από την μεγαλύτερη κρίση μετά το κραχ της Αμερικής την δεκαετία του '20 και εμείς είμαστε "ασφαλείς", σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις.
Παρ' όλα αυτά και επειδή η Μεταπολίτευση, που στο μεταξύ έχει ήδη κάνει "εξετάσεις" και καταλαβαίνει πως βρίσκεται σε κίνδυνο, κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να "ξορκίσει" το κακό και να το "ρίξει λίγο έξω", κάνοντας καινούριες σπατάλες για τις νέες της ανάγκες...
Αντέχει μόλις 5+ χρόνια.
Στα 35 της πλέον και με σχεδόν ανίατη αρρώστια την χρόνια βουλιμία της, ακούει αυτό που όλοι οι άρρωστοι θέλουν να ακούσουν, ενώ ξέρουν πως η αλήθεια είναι διαφορετική: "είσαι καλά. Ελπίδες υπάρχουν"
Άλλο δεν ήθελε η 35άρα και ξανά πίσω στα "πράσινα" νερά! Θρίαμβος ή όχι; Ούτε 3 μήνες μετά οι "ελπίδες" αποδείχτηκαν φρούδες, η Μεταπολίτευση είναι έκτοτε στην εντατική, έχοντας κάνει μέχρι τώρα 6 προσπάθειες ανάνηψης από τον...γκρεμό και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Οι "γιατροί" λένε άλλα αντ' άλλων και οι άλλοτε σοσιαλιστές, έγιναν, για το καλό της πατρίδας όπως λένε, ένα με τους "ανηψιούς" αυτών που βρίσκονταν στα πράγματα πριν την Μεταπολίτευση...
Τώρα η μαμά της Μεταπολίτευσης, η Δημοκρατία ψάχνει να βρει από που θα σωθεί. Ποιός είναι αυτός που μπορεί να σώσει το παιδί της; Ποιός μπορεί να "γιατρέψει" μια ανίατη αρρώστια; Να επαναφέρει έναν "ζωντανό-νεκρό" πίσω στην ζωή, ουσιαστικά με νέα συνείδηση, έχοντας αναγάγει τα παθήματα σε μαθήματα;
Η απάντηση είναι στον καθένα μας. Όλοι μας, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο "πλήγωσε" το σώμα του παιδιού. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Τώρα αν υπάρχει τρόπος να "επιζήσουμε", νομίζω εξαρτάται από εμάς. Από τον τρόπο μας. Από την στάση μας.
Είναι δύσκολο. Υπάρχουν πολλά αναχώματα που δημιουργήθηκαν ανάμεσά μας, χωρίς να μπορούμε πάντοτε να τα ελέγξουμε. Χωρίς να είμαστε πάντοτε υπεύθυνοι για αυτά. Το θέμα είναι: Προχωράμε; Μπορούμε; Είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε με νέα πνοή, με φρέσκες ιδέες;
Μπορούμε να απαλλαχτούμε από βαρύδια και προτάσεις του παρελθόντος;
Αν ναι, ο μόνος δρόμος είναι η συμμετοχή. Η ενεργή συμμετοχή στην διαμόρφωση μιας νέας Δημοκρατίας, που θα προέρχεται και θα καταλήγει μόνο στον πολίτη. Δεν ξέρω τον τρόπο. Δεν είμαι "φωτισμένος". Είμαι όμως συνειδητοποιημένος.
Είμαι Έλληνας και έχω ζωή! Και θέλω να την ζήσω!!!
ΥΓ Τιμή και δόξα στους αγωνιστές όχι μόνο του Πολυτεχνείου αλλά και όλων των δημοκρατικά αγωνιζόμενων Ελλήνων.
μια χαρά τα λές
ΑπάντησηΔιαγραφήνα φύγουν κ να πάνε στο διάολο οι κατα τα άλλα "επαναστάτες" της μεταπολίτευσης που 35 χρόνια τώρα μας εχουν κάνει την ζωή κόλαση κ πριν κλέισουν την πόρτα για πάντα, να πάρουν όλους τους παρατρεχάμενους, τυχάσπαρτους σκανδαλωθήρες, κ όσους έιναι μέσα στο κοινοβούλιο.
κ από έδω κ στο εξέις να τιμήσουμε τους αληθινούς αγωνιστές στη επετειο του πολυτεχνειου κ όχι τα 35χρόνα βαμπιρια, κόκκινα, ρόζ, πράσινα, μπλε κ όσους πιστεύουν ότι είναι "δημοκράτες" . αμήν