Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος των ημερών. Απόλυτος δαίμονας ή άγγελος, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει μέχρι στιγμής ενσαρκώσει από τα πιο απονενοημένα σενάρια μέχρι τον πλέον παράλογο ενθουσιασμό.
Τα κείμενα που έχουν γραφτεί έχουν μετατρέψει τον Αλέξη Τσίπρα σε πραγματικό ρυθμιστή των εξελίξεων - σάμπως από τις αποφάσεις του να κρίνεται ολάκερο το οικονομικό σύστημα (όχι, τα ανέκδοτα που αντικαθιστούν τον Τσίπρα με τον Τζακ Νόρις δεν είναι υπερβολή!). Ακόμη και o περίοπτoς «Guardian» έχει βρεθεί να εμφανίζει τον Τσίπρα ως τον απόλυτο εκφραστή του ακραίου ριζοσπαστικού κινήματος στην Ευρώπη (η λέξη Αριστερά στην Αγγλία είναι συλλήβδην ταυτισμένη με τον τροτσκισμό), η «Bild» σαν τον απόλυτο καταστροφέα της λογικής και του ευρώ ενώ η «Liberation» να αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τα χαμένα μεγαλεία του γαλλικού Μάη.
Δεν ξέρω πραγματικά αν η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, ούτε αν
ο κ. Τσίπρας μάχεται για ένα πουκάμισο αδειανό ή κυνηγάει ανεμόμυλους σαν τον ταλαίπωρο Δον Κιχώτη της Ευρώπης. Πολλές φορές νομίζω ότι σαν τον ξεπεσμένο άρχοντα του Θερβάντες ποντάρει σε ένα καλά εκπαιδευμένο άλογο ενώ έχει στα χέρια του ένα βαρύθυμο μουλάρι.
Οι καλές προθέσεις είναι πολλές αλλά τι να τις κάνεις όταν περιμένεις να δουλέψουν τα γρανάζια ενός σάπιου μηχανισμού, γεμάτου διαφθορά και άδεια ταμεία; Και μάλιστα να το υποστηρίζεις εμμένοντας στην καφκική λογική του πιο άκρατου κρατισμού. Το θέμα με τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι, ωστόσο, αν έχει δίκιο ή άδικο, αν μοιάζει παράλογος και για πολλούς επικίνδυνος.
Η ουσία είναι ότι για πρώτη φορά βρέθηκε ένας νέος πολιτικός -μόλις 38 χρόνων- να χρησιμοποιεί λέξεις που είχαν διαγραφεί από το ευρωπαϊκό λεξιλόγιο, όπως κοινωνική δικαιοσύνη, εργατικά δικαιώματα, αλληλεγγύη, κράτος πρόνοιας και κοινοτική προοπτική. Τόλμησε να θέσει εκ νέου -και μάλιστα από μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα- θέματα που η Ευρώπη είχε ξεχάσει ότι αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της ίδιας της συστατικής της ταυτότητας και της ιδρυτικής της πράξης. Και να τους θυμίζει ότι οι χώρες που βρέθηκαν να συναπαρτίζουν το ευρωπαϊκό παζλ κατά κύριο λόγο στόχευαν σε κοινή πολιτική συνθήκη, σε ένα όραμα και όχι σε ένα άτεγκτο οικονομικό οικοδόμημα.
Αυτά επανέφερε ο κ. Τσίπρας μαζί με την πίστη ότι ένας άλλος κόσμος -πιο δίκαιος- είναι εφικτός. Και γι’ αυτό και μόνο τον λόγο, αν ο Τσίπρας δεν υπήρχε, ίσως θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Γιατί η ελπίδα τελικά πεθαίνει τελευταία και πολλές φορές υπερβαίνει και την πιο άτεγκτη πραγματικότητα.
Πρώτο ΘΕΜΑ online : Tsiprology
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου