Ξεκίνησε σήμερα το σχολείο για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου. Τα παιδιά του Δημοτικού πιο ανέμελα, τα παιδιά του Γυμνασίου μπαίνοντας στην εφηβεία και τα παιδιά του Λυκείου ίσως λίγο πιο ώριμα και πιο αγχωμένα. Τυχερά όσα παιδιά τύχουν σε μερακλήδες δάσκαλους και καθηγητές που δεν βλέπουν το λειτούργημά τους ως διεκπεραίωση αλλά ως πρόκληση. Που δεν διδάσκουν για να ζουν, αλλά ζουν για να διδάσκουν. Και όλα αυτά σε συνθήκες
συνεχούς παρακμής του δημόσιου σχολείου που το μαστίζει κι αυτό η οικονομική κρίση. Λιγότερες υποδομές, δυσαρεστημένοι λειτουργοί, μεγαλύτερες πληθυσμιακά τάξεις (λόγω διαρροών από τα ιδιωτικά) συνθέτουν ένα τοπίο που θα έκανε κάποιον να δει το ποτήρι μισοάδειο παρά μισογεμάτο (αν και φέτος τα βιβλία είναι στην ώρα τους και δεν μπορούμε να γκρινιάξουμε και γι αυτό). Όμως πάντα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία θα υπάρχουν οι μικρές οάσεις, είτε μεμονωμένα άτομα είτε μικρές ομάδες που θα πολεμάνε αυτήν την απαισιοδοξία με το μεράκι και το φιλότιμό τους.
Αρχίζει μαζί με το σχολείο και το σταυρόλεξo για τους γονείς. Το στρίμωγμα του χρόνου ώστε να χωρέσουν οι δύο γλώσσες, τα φροντιστήρια, ο αθλητισμός, το μπαλέτο, το πιάνο κλπ. Όμως τυχερά όσα παιδιά έχουν γονείς που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να τρέχουν τα παιδιά τους σε εξωσχολικές δραστηριότητες. Θυσίες που όταν ήμουν εγώ μαθητής δεν τους έδινα σημασία, ενώ τώρα ως γονιός καταλαβαίνω τι λούκι είναι και πόσα χρωστάω στους δικούς μου γονείς.
Με αφορμή την εκκίνηση της νέας σχολικής χρονιάς είναι και μια ευκαιρία προβληματισμού. Τα μεγαλεπήβολα σχέδια αναμόρφωσης της εκπαίδευσης τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν τη φιλοσοφία του συστήματος που έχει ως μόνο σκοπό την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Οι εμμονές μας όμως και τα στερεότυπά μας ως κοινωνία έχουν κι αυτά το μερίδιο ευθύνης τους. Το σύστημα οδηγεί τα παιδιά προς τις πανελλήνιες εξετάσεις όχι απλώς μορφώνοντας αλλά παραμορφώνοντάς τα. Αποτέλεσμα της απόλυτης εξειδίκευσης είναι να έχουν χαθεί στο δρόμο κρίσιμες δεξιότητες όπως η κρίση, η πρωτοβουλία, η πρωτότυπη σκέψη, το “out of the box”. Από τη μία έχουμε το χρησιμοθηρικό σχολείο όπου όλα περιστρέφονται γύρω από την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο (με τα παρατράγουδα που ανέφερε και ο Δ. Καμπουράκης σε προηγούμενο άρθρο του) κι από την άλλη έχουμε νέα εκπαιδευτικά παραδείγματα που κερδίζουν έδαφος στο εξωτερικό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του γνωστού θεωρητικού της εκπαίδευσης Ken Robinson που υποστηρίζει την «αλλαγή παραδείγματος» στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Μια «άλλη λογική» (όπως τιτλοφορείται ένα από τα βιβλία του) που δίνει έμφαση στην δημιουργικότητα κι όχι στην αναπαραγωγή μοτίβων και στο «καλούπωμα». Αφιερώστε 10 λεπτάκια να δείτε αυτό το καταπληκτικό video (ανάμεσα σε πολλά) για την εκπαιδευτική φιλοσοφία του Robinson. Ιδιαίτερα αν ασχολείστε με την εκπαίδευση, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση δεν είναι ένα σπριντ εκατό μέτρων. Θα είναι ένας μικρός μαραθώνιος. Η αλλαγή που θα φυσήξει πρέπει να προετοιμάζεται ήδη στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά αλλά νομίζω σε όλον τον δυτικό κόσμο ξέρουν ότι από κει πρέπει να ξεκινήσουν για να διαμορφωθεί μια νέα γενιά που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα. Θα μπορεί να ξεπεράσει στερεότυπα που εν πολλοίς ευθύνονται για την κρίση και θα μπορεί να «στρίψει το τιμόνι» σε μερικά χρόνια. Το κουδούνι που κτυπάει στο σχολείο είναι ένα καμπανάκι για το πού πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας. Από πού πρέπει να αρχίσουμε αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πράγματα…
Το κουδούνι | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου