Τι είδα στη Βουλή - από Protagon

Πριν δυο μέρες, η Έλσα Φορνέρο, υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων της Ιταλίας, ξέσπασε σε κλάματα καθώς ανακοίνωνε το πάγωμα των συντάξεων. Παρακολουθώντας από την Παρασκευή τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2012, σκέφτομαι πως τελικά Έλληνες και Ιταλοί μοιράζονται τα πάντα. Τους δώσαμε τα δάκρυα και κρατήσαμε το δράμα. Ένα δράμα στο οποίο οι αριθμοί έχουν μονίμως τον ρόλο του κομπάρσου. Πρωταγωνιστές το πατριωτικό καθήκον, η ανάκαμψη, ο ρυθμιστικός παράγοντας και εγώ. Σαν ανέκδοτο χωρίς όμως το γέλιο στο τέλος.

Το απόγευμα πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2012 με βρήκε στα άνω θεωρεία του Κοινοβουλίου καθώς ο Σαμαράς μιλούσε για συγχωροχάρτια που δεν δίνει η Νέα Δημοκρατία. Δεν γνωρίζω ποιος του τα ζήτησε αλλά είναι ευκολότερο να δηλώνεις τι δεν δίνεις παρά τι έχεις να προσφέρεις. Ενίοτε είναι και πιο τίμιο. Τον παρακολουθούσα όση ώρα αγόρευε και συνειδητοποίησα πως δεν ακουμπά απλώς τα χέρια του στο βήμα αλλά το βαστάει για να μην βγάλει πόδια και φύγει με αυτά που ακούγονται στην αίθουσα. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους βουλευτές. Τα έδρανα ήταν απελπιστικά άδεια. Τα σημάδια πάνω τους από τους πάτους των ποτηριών μαρτυρούν πως κατά καιρούς έχουν ξεκουράσει αρκετούς πολιτικούς ώμους που κατεβαίνουν υπό το βάρος του χρέους απέναντι στον ελληνικό λαό. Ανοησίες. Και οι γκριμάτσες που έκανε ο Βορίδης το επιβεβαιώνουν. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Δεν τους αδικώ. Οι ομιλίες στη Βουλή θαρρείς πως είναι φτιαγμένες από το ίδιο ξύλο με τα έδρανα. Όλες εκτός από εκείνες των πολιτικών αρχηγών. Αυτές έχουν και επένδυση από σατέν ώστε να ακουμπήσουν μαλακά οι θυσίες των πολιτών ενώ λέξεις όπως “αλλαγή” αναβλύζουν μύρο. Λογικό. Εάν μιλάς για θαύματα, τότε φροντίζεις να πατήσεις σε γνωστά θρησκευτικά μονοπάτια.

Η ξεναγός μου έκανε την εμφάνισή της καθώς στο βήμα βρισκόταν ο Παπανδρέου. Έδειξε ανήσυχη και νομίζω πως ξέρω γιατί. Με βρήκε ακριβώς στην ίδια στάση στην οποία με είχε αφήσει πριν δυο ώρες. Αναμενόμενο. Ένιωθα σαν τον κορμοράνο που επιστρέφει επιτέλους στο φυσικό του περιβάλλον. Μιας και πλησίαζε η ώρα για τον μεγάλο αγώνα -του Ολυμπιακού βεβαίως- πρότεινε να κατέβουμε στο εντευκτήριο. Κοινώς, να ανακατευτούμε με το πλήθος. Αντικρίζοντας την αιθαλομίχλη από τον καπνό των τσιγάρων, διαπίστωσα πως κυριολεκτούσε. Ανακατεύτηκα. Το ίδιο πιστεύω είχαν πάθει και οι εθνικοί μας ήρωες που κοσμούσαν τους τοίχους. Μάλιστα, είχα την εντύπωση πως εάν καθόμουν λίγο παραπάνω, θα τους άκουγα να βήχουν. Άκουσα όμως τους πανηγυρισμούς στο γκολ. Στην άλλη τηλεόραση έδειχνε την Παπαρήγα. Θρύλος-Προϋπολογισμός: 1-0.

Καθώς περνούσε η ώρα, η αίσθηση πως βίωνα ένα deja-vu γινόταν όλο και εντονότερη. Όσους είχα δει μέσα στην αίθουσα, βρισκόντουσαν τώρα μπροστά μου. Δεν χωρούσε αμφιβολία. Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό εξελισσόταν με αυτούς που πραγματικά είχαν κάτι να πουν. Τους νερουλάδες, τα μικρόφωνα, το χρονόμετρο και τις γραμματείς. Άντε και δυο-τρεις βουλευτές έτσι για ξεκάρφωμα. Η περιφορά μου σαν άλλος επιτάφιος συνεχίστηκε μέχρι που συναντήσαμε τον Βαΐτση Αποστολάτο. Τον άνθρωπο που μπορεί να δονήσει τους τοίχους του Κοινοβουλίου με τον αισθαντικό του λόγο. Ο καταπιεσμένος ερωτισμός των τριακοσίων σε συσκευασία του ενός. Αυτό το τελευταίο δεν κρατήθηκα και του το είπα. Η απάντηση του αφοπλιστική. “Είστε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί”. Το να σε αποκαλεί ο Βαΐτσης έτσι είναι σαν να κάνεις μακροβούτι στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Στην ίδια που υποτίθεται πως έχει βουτήξει ο ελληνικός λαός χωρίς όμως πρώτα να έχει προλάβει να πάρει ανάσα. Και ως γνωστόν, στη ζωή δεν έχει σημασία πόσες ανάσες παίρνεις αλλά πόσες φορές σου περικόπτεται ο μισθός.

Και περικόπτεται τόσες όσες χρειάστηκα να συστηθώ. “Λουκρητία, από το protagon”. “Βλέπει ανελλιπώς τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας” πρόσθετε πάντα η ξεναγός μου. “Ωχ περαστικά!” η κλασική απάντηση που έδιναν όλοι οι βουλευτές. Και αντιλαμβάνεστε πως όταν ούτε οι ίδιοι πιστεύουν πως κάνουν κάτι αξιόλογο ώστε να ασχοληθεί μαζί του ο πολίτης, η σωτηρία για αυτή τη χώρα απέχει μία αιωνιότητα και μια μέρα. Ή τουλάχιστον σίγουρα περισσότερο από όσο απείχε η ψήφιση του προϋπολογισμού, ο οποίος βέβαια πέρασε εύκολα με 258 ψήφους. Χωρίς όμως πανηγυρισμούς και αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μας εκπλήσσει. Όταν δεν ξέρεις πότε κάνεις αντιπολίτευση και πότε όχι, τότε είναι λογικό να μην ξέρεις αν πρέπει να πανηγυρίσεις. Ακόμη χειρότερο, δεν ξέρεις ποιος βγήκε κερδισμένος από αυτή τη βραδιά. Ο ελληνικός λαός, η δημοκρατία ή ο Ολυμπιακός; Εγώ. Καθώς αποχωρώντας από το κτίριο της Βουλής, πληροφορήθηκα από την ξεναγό μου πως ένα πηγαδάκι βουλευτών στοιχημάτιζε πως ήμουν η νέα σύμβουλος του Παπαδήμου. Ή του Καψή. Με λίγα λόγια, μέσα σε λιγότερο από 6 ώρες απέκτησα δυο δουλειές. Ελπίζω μόνο να μην είναι αυτός ο τρόπος που έχουν κατά νου για να καταπολεμήσουν την ανεργία.

Τι είδα στη Βουλή | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon